Η νύχτα που η ΑΕΚ ξεπέρασε τα όρια του μύθου

Η νύχτα που η ΑΕΚ ξεπέρασε τα όρια του μύθου

Το ρολόι έδειχνε το τελευταίο λεπτό της παράτασης. Ο Φράντισεκ Φάντρονκ έδωσε την εντολή να γίνει η αλλαγή. Ο κόσμος στις εξέδρες του σταδίου της Νέας Φιλαδέλφειας κοιτούσε αποσβολωμένος. Ο Λάκης Στεργιούδας παραχωρούσε τη θέση του στον Νίκο Χρηστίδη. Τι λογική υπήρχε σε αυτή την κίνηση; Λίγο αργότερα η διαδικασία των πέναλτι ξεκινούσε. Η ΑΕΚ είχε ανατρέψει ενάντια σε κάθε προγνωστικό το 3-0 της ήττας της από την ΚΠΡ στο Λονδίνο και πλέον τα πέναλτι θα ξεκαθάριζαν ποιος θα περνούσε στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.
Τη στιγμή που ο Τάκης Νικολούδης έστελνε την μπάλα άουτ από τα έντεκα βήματα έμοιαζε το όνειρο για την ΑΕΚ να σβήνει.
Η συνέχεια δεν ανήκει απλά στην ιστορία, αλλά στη σφαίρα του μύθου. Ο Χρηστίδης έπιασε το πέναλτι του Ιστοου και εκείνο του Γουέμπ δίνοντας στην «Ενωση» την πιο μεγάλη πρόκριση της ευρωπαϊκής παρουσίας της και τη μοναδική του ελληνικού ποδοσφαίρου στα πέναλτι στα τόσα χρόνια συμμετοχών μας.
Ηταν 16 Μαρτίου 1977 και παρ' ότι η υπερομάδα που έφτιαξε ο Λουκάς Μπάρλος ακόμα δεν είχε ανοίξει τα φτερά της για να απογειωθεί, εκείνο το βράδυ έκανε την απόλυτη υπέρβαση!
Οπως σε κάθε πράγμα, υπάρχουν ένα σωρό «αν» που θα μπορούσαν να έχουν κάνει διαφορετική εκείνη την πορεία. Οπως θα μπορούσε να μην είχε γίνει ποτέ το ξεκίνημα αν στη ρεβάνς του πρώτου γύρου στη Μόσχα ο Τάσος δεν είχε την παροιμιώδη ψυχραιμία να ευστοχήσει στο πέναλτι στο τελευταίο λεπτό της παράτασης, έτσι και στην κλήρωση των ημιτελικών εκείνη η «Ενωση» δεν φοβόταν ούτε τους Βάσκους της Μπιλμπάο, ούτε τη βελγική Μόλενμπεεκ, αλλά της έπεσε η Γιουβέντους! Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν...
Η ιστορία έγραψε πάντως πως οι παίκτες του Φάντρονκ (του ανθρώπου που μαζί με τον Ρίνους Μίχελς δημιούργησαν το ολλανδικό θαύμα του τόταλ φούτμπολ στις αρχές της δεκαετίας του ’70) κατάφεραν να αποκλείσουν την Ντιναμό Μόσχας των επτά διεθνών, την Ντέρμπι Κάουντι που είχε πάρει δύο πρωταθλήματα τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια στην Αγγλία, τον Ερυθρό Αστέρα και την ΚΠΡ που ένα χρόνο πριν για ένα μόλις πόντο είχε χάσει τον τίτλο από τη Λίβερπουλ.
Εκείνη η ΑΕΚ διέθετε δύο εξαιρετικούς τερματοφύλακες: τον Στεργιούδα που έπιανε πουλιά στον αέρα και τον έμπειρο Χρηστίδη που υπήρξε σπεσιαλίστας στις αποκρούσεις πέναλτι. Αμυντικά η παρουσία του Λάκη Νικολάου, που από φορ ο Φάντρονκ τον έκανε λίμπερο, μαζί με τον Ραβούση έδινε σταθερότητα και σιγουριά. Στα χαφ η κλάση του Νικολούδη και του Τσανλάιτερ μαζί με την πείρα του Παπαϊωάνου πρόσθεταν τις πινελιές. Η επίθεση με τον (κορυφαίο Ελληνα φορ) Θωμά Μαύρο και την αξιόπιστη λύση που λεγόταν Βάλτερ Βάγκνερ μπορούσε να διαλύσει τον αντίπαλο.
Ο Λουκάς Μπάρλος εκείνο το βράδυ είχε δηλώσει ότι κατάλαβε πόσο πολύ άξιζε που ασχολήθηκε με την «Ενωση». Και προσέθεσε στην ομάδα με τις μεταγραφές του Ντούσαν Μπάγεβιτς, του Μίλτον Βιέρα και αργότερα του Μίμη Δομάζου ό,τι ακριβώς της έλειπε, για να γίνει επί μία διετία, από το καλοκαίρι του 1977 έως το 1979, πιθανώς η πληρέστερη ομάδα που απολαύσαμε ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μοναδικό μελανό σημείο, ο τρόπος απομάκρυνσης του Φάντρονκ μετά την πρώτη ήττα της χρονιάς, το 1977, από τον Ολυμπιακό.
Ο ερχομός του Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι, του ανθρώπου που αναμόρφωσε την Μπάγερν, δικαίωσε τον Μπάρλο ως προς την επιλογή μια και το νταμπλ του 1978 ήρθε με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά τα σκληρά λόγια που ακολούθησαν το «διαζύγιο» με τον Φάντρονκ ήταν άδικα για τον άνθρωπο που άλλαξε όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο με τις αγωνιστικές καινοτομίες του. Το πόσο αγαπούσε την ΑΕΚ ο Φάντρονκ φάνηκε όταν τον φώναξε ζητώντας του συγγνώμη ο Μπάρλος για να αναλάβει τις ακαδημίες. Ο Τσεχο-ολλανδός δέχτηκε και άφησε παρακαταθήκη μια φουρνιά σπουδαίων παικτών (Μανωλάς, Βλάχος, Γεωργαμλής, Οικονομόπουλος), αλλά κυρίως η κίνησή του απέδειξε ότι οι μεγάλες αγάπες μπορεί να περνάνε από την κόλαση, αλλά τελικά καταλήγουν στον παράδεισο!

Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου

LINK: http://www.sday.gr/page.ashx?pid=2&aid=6557&autid=1
(Eυχαριστώ τον Νίκο για το άρθρο)