ΤΟ ΝΕΟ ALBUM ΤΩΝ EARTHBOUND

EARTHBOUND "La guerra final"

1. La Guerra Final
2. Just For A Change
3. Child Of The Sea
4. Like Fire Like Ice
5. Wallpaper Jaguars
6. Cobra '65
7. Straight From The Heart
8. Spreading Alienation
9. Flower
10. Tails Out Blues
11. Like Fire Like Ice (Dub Mix)

Τα δεδομένα στους κύκλους του εγχώριου rock'n'roll πάνε με άλματα χρόνου. Απ' την καταπάτηση του Νικ Ρουμπάνη στη "Μισιρλού", τότε που στη Νέα Υόρκη τον έπαιρνε να κάνει τα πάντα, στα sixties, μετά σ' εκείνη τη γενιά του '80, μ' ανάμεσα σ' άλλους και τους πρώιμους The Last Drive, κι απ' το 1998 κι εφεξής, όταν οι Αλέξης Καλοφωλιάς και Θάνος Αμοργινός των τελευταίων έκαναν ένα βήμα αριστερά -μαζί τους μέλη από Honeydive, Rockin' Bones, Engine-V-, στους The Earthbound. Που μπόλιασαν κανονικά τα ματωμένα στιλέτα του "Pulp Fiction" υπό την περίφημη surf υπόκρουση του Dick Dale με σκόνη της, american(a)ικής φυσικά, ερήμου και τεκίλα από βαρέλι που ελέγχεται για νοθευμένο… Αυτό εδώ το πρότζεκτ ξεκίνησε για να μην είναι ελαφρώς ένα all star γκρουπ στα χαρτιά… Σου θυμίζει κλαμπ, κάτι σαν κάστα, δηλαδή; Ναι, αυτοσυντηρούμενο κι αυτοπροωθούμενο. Οι δεκαετίες έρχονται και φεύγουν, ένα κοινό όμως υπάρχει για να αφοσιωθεί σε μπάντες που του δίνονται και δισκογραφίες γεμίζουν, έστω κι αν δε σκοτίζεται και κανείς αν είναι το κάθε επόμενο cd διαφορετικό απ' το προηγούμενο. Αυτό που τροφοδοτεί όλον αυτόν το μηχανισμό είναι τα δυνατά τραγούδια. Είναι το πλαγκτόν που κρατάει ζωντανό το κήτος. Και στην λειτουργία του είναι τόσο alternative, όσο και mainstream συγχρόνως. Όπως ήδη εννοήθηκε, το "La Guerra Final" των The Earthbound, νέο άλμπουμ μετά από τέσσερα χρόνια, είναι απλώς ένα καινούργιο σετ δέκα τραγουδιών που μ' έναν ευλαβικά διατηρητέο ορθολογισμό εκλύει το ίδιο και το αυτό feeling με το ομώνυμο πρώτο τους του 2000, λες και μια οκταετία δεν ήταν περισσότερο από λίγα ξημεροβραδιάσματα για τα μέλη της μπάντας και μερικά πνευστά όφελος. Ωστόσο, υπάρχει και μία συνεπής διαφορά: εκείνο το ντεμπούτο ήταν πιο ενθουσιώδες κι "έμπαινε" περισσότερο, ενώ το παρόν άλμπουμ δείχνει περιχαρακωμένο σε επιρροές που τώρα βγαίνουν εντονότερα -οι "κυλιόμενες πέτρες" στο "Wallpaper Jaguars", το "ο Ric Albin ξαναγράφει με τον Roger Clay" "Just For A Change"-, ή άλλοτε σε έναν υπερβολικά παλιό ήχο που ξεντύνεται σε πολύ seventies στις ηλεκτρικές κιθάρες, όπως στο instrumental "Flower" και σε κάνα δύο άλλα. Βεβαίως, οι εποχές είναι που αδικούν, διότι τόσο εξαιρετικό τραγούδι όσο είναι το "Child Of The Sea" δεν μπόρεσαν να γράψουν ούτε τα μισά αμερικάνικα συγκροτήματα που γνωρίζω, γι' αυτό κι η σειρά του έρχεται εδώ ως η πρώτη μούρη για το πικάρισμα του δίσκου όλου. Και πάλι, μονάχα απ' αυτούς τους ίδιους τους The Earthbound περίμενες πιθανώς να δοθεί τέτοια συνέχεια στο μοιραίο "Tercera Cancion", και μια παρόμοια σ' εκείνο το "Riverside Song"… Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να σεβαστεί κανείς τον Καλοφωλιά, ακόμη κι όταν δεν είναι των αρεσκειών του τα όσα εμμένει να συνθέτει, ο εξής ένας αλλά πολύποδας: το κάνει με πάθος, με προφίλ που δεν πουλάει τουπέ και φανφάρες, κάποτε βιωματικά, κάποτε υπηρετώντας, κάποτε με το όλο τού εαυτού του… Αν αναλογιστείς ότι οι The Earthbound πρωτοεμφανίστηκαν το 1999, με ένα 7'' single τότε με τεύχος του Fractal Press και μία θέση στο line-up του "Rockwave" κείνης της χρονιάς, κι αν αναλογιστείς επίσης και την ιδιαιτερότητα του ποιόν τους, τότε αποκλείεις πιθανολογικά το να είναι σε ανάλογη θέση το καλοκαίρι 2009 ή του '19 αν είμαστε καλά. Κι αυτό γιατί το οκταμελές πια σχήμα, μαζί κι ο δέκα χρονών χρόνος που μεσολάβησε, έκανε στο ενδιάμεσο τις επιλογές του, σκούπισε προθέσεις, αλλά και δυνατότητες. Αυτά είναι κομμάτια που είναι να παίζονται επί το πλείστον στην κάπνα των κλειστών κλαμπ, για νοσταλγούς ή για νέους που θα γίνουν νοσταλγοί στο μέλλον. Τα υπόλοιπα είναι βασικά οι ευκαιρίες που κάπου-κάπου δίνονται και χρειάζεται όποιος τις αντιληφθεί να κινούνται κοντά του να τις αρπάζει. Και πάντως, όχι ο κανόνας.

Του Πάνου Πανότα

LINK: http://www.mic.gr/cds.asp?id=15929